5.4.15

12ωρο γαμω το σπιτι

Άκου εκεί αρκετά με ανέχτηκε.
Τι μαλακίες είναι αυτές;
Τέλος πάντων,καλό είναι να ακούω μερικές χοντράδες κάποιες φορές γιατί με βοηθάνε να αποδεχτώ τη "φάση".
Όχι καμιά σοβαρή "φάση" δηλαδή,εντάξει.
Απλά σαν να αισθάνομαι πως κάποιος με έχει μουτζώσει σήμερα και πρέπει να ήταν και εξαδάχτυλος.
Πονάει το στέρνο μου,είμαι χαρμάνης,έχω 12ωρο στη δουλειά,στο σπίτι δε με περιμένει κανείς,οι φίλοι μου με απαρνήθηκαν και η Λιβόρνο δεν δείχνει ικανή να γυρίσει το παιχνίδι.
Σκατά δηλαδή.
Όμως κάτι τέτοιες ώρες είναι που ξυπνάει ο εγωισμός μου.
"Γιατί να είμαι ένα τιποτένιο σκουλήκι;"Σκέφτομαι..
Θα αναδιοργανωθώ,γάμα το στέρνο μου,γάμα τα 12ωρα,γαμώ το σπίτι και τους φίλους μου,γαμώ το χόρτο και τη Λιβορνο,δεν χρειάζομαι τίποτα απ'όλα αυτά,τίποτα απολύτως.
Δεν χρειάζομαι κανένα,μόνος μου είμαι πιο δυνατός,είμαι πιο εντάξει,όταν είμαι μόνος μου δεν υπάρχει περίπτωση να μου πει κανείς τίποτα κακό,τίποτα απολύτως.
Θα γράψω ένα ποίημα και θα το ονομάσω "ρούκ - ζούκ":

"Αυτό είναι ευτυχία,
θεία Ευλαμπία,

ένα άδειο σπίτι
με μένανε στη μέση

να κοιτώ με κιάλια
την Μαίρη Μηλιαρέση"