η χειροτερη ταινια ολων των εποχων ειναι εδω!!!!
ο ταλαντουχος κυριος Lee Demarbre οταν ηταν μικρος ασχοληθηκε πολυ περισσοτερο με το πουλι του παρα με οτιδηποτε αλλο... αποτελεσμα ειχε λιγα χρονια μετα να μας χαρισει μια ταινια εμετο με σημαια της τηΝ ελληνιδα θεα SASHA GREY!!. αυτη η ταινια βλεπετε μονο αν εισαι εθισμενος στο crack η αν εισαι ο ΦΩΚΙΟΝΑΣ ΜΠΟΓΡΗΣ .. ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΜΗΝ ΤΑ Α ΝΟ Ι Ξ Ε Τ Α Ι!!!!
Βράδυ Παρασκευής και με μία σκέψη και απόφαση της στιγμής πήρα τους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας και το εξίσου αφιλόξενο τραίνο της και τράβηξα για Γκάζι.
Έφτασα πάνω στην ώρα, και στην δεύτερη ανοικτή σκηνή έβγαιναν οι φασαριόζοι Æthenor, ο ένας από τους 3 λόγους που πάτησα το πόδι μου εκεί (οι άλλοι 2 λόγοι ακολουθούν). Καλά ξεκινάμε σκέφτηκα, dronies με ολίγη από jazz στη κιθάρα και αυτοσχεδιαστικά εντυπωσιακά τύμπανα και laptop και άλλα σύγχρονα μπλιμπλίκια που οδηγούν σε χαοτικές συνθέσεις ξεβρασμένες από την κόλαση. Όπως θα καταλάβατε η συνταγή ήταν η κατάλληλη για να μας κάνουν να νιώσουμε ότι η ζέστη του Αθηναϊκού καλοκαιριού προερχόταν από ένα μυστικιστικό βρώμικο αλχημιστικό καμίνι. Ένταση, σκοτεινιά και καταχνιά.
(το βίντεο είναι από εμφάνιση στο Roadburn)
Μετά ακολουθούσε ο MattElliott. Περπατώντας ανάμεσα σε ψαγμένα δροσερά εναλλακτκά κοριτσάκια βρέθηκα στο ήρεμο κλειστό αμφιθέατρο των εγκαταστάσεων. Ήταν αρκετά νωρίς ώστε να διαλέξω όποια θέση γούσταρα και αράζοντας τελευταία σειρά κέντρο αποζημιώθηκα από τον τροβαδούρο που λίγο μετά βγήκε επί σκηνής με μια κιθάρα και μπροστά στα πόδια του πετάλια κ.α. που θύμιζαν κάτι από cockpit μικρού αεροπλάνου και μια guest – harmonica που ο ήχος της συνόδευε loop κιθάρας και feedback. Τα samples που παίζανε backround κάνανε και αυτά τη δουλειά τους οδηγώντας τα κομμάτια σε ένα μουσικό ζενίθ. Η ατμόσφαιρα γενικότερα κατανυκτική, με μια αστεία διακοπή απο έναν ακροατή-θεατή ο οποίος σωστά διαμαρτυρήθηκε για τους προβολείς που ενοχλούσαν το κοινό. Κανείς όμως δεν διαμαρτυρήθηκε για το πώς σε έκανε ο κοινωνικοπολιτικά συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης να δεις μέσα σου το άβολο ατομικό –και συλλογικό ίσως- «τίποτα» και συγχρόνως όμως να ανακουφιστείς με το πώς μπορεί αυτό το τραχύ τίποτα να γίνει τέχνη!
Ο τρίτος λόγος ακούει στο όνομα FuckButtons. Ο οποίος λόγος όμως, παρόλο που περιλαμβάνει αξιόλογους όγκους θορυβοδών μελωδιών που συγκροτούν μία καλαίσθητη κοσμική-ψυχεδελικήdance εκδοχή του hipsternoise (?), δεν στάθηκε αρκετός ώστε να μην με κάνει να πω “fuck fuck buttons!” και να βγω απο τον χώρο του live με το που μπήκα. Ένα ορθογώνιο κτήριο με ακουστική όχι πολύ καλύτερη από το ταξί που θα πάρεις το βράδυ γυρνώντας σπίτι και γενικά πολυκοσμία στο φουλ. Απορώ γιατί οι διοργανωτές δεν τους είχαν σε ανοικτό χώρο και απλά τους παράχωσαν έκει που τις πρώτες πρωινές ώρες επιδίδονται οι dj’s του φεστιβάλ σε χορευτικά set.
Στο μενού της βραδιάς συμπεριλήφθηκαν και οι
Peaches (όπου ακούς πολλά ροδάκινα κράτα μικρό καλάθι),
GetWellSoon (αρκετά καλοί, να'ναι καλά τα παιδιά),
H ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΟΥ JOHN LENNON , H ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΟΥ
Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ROCK N ROLL ,ΤΟΝ SCREAMING JAY KAI ENA
ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ PAUL..
MIA AKOMA TAINIA ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΣΚΑΘΑΡΙ ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ
ΟΙ ΤΡΙΧΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΜΕΣ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ..
Ο Tim και η Daisy βρίσκονται τυχαία σε μία καφετέρια και αποφασίζουν να ... συγκατοικίσουν..
Όποιος δει αυτή τη σειρά, στο τέλος θα θέλει να πει στον Simon Peg να γράψει και τρίτη σεζόν και ας έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε.
Οι δύο πρωταγωνιστές μαζί με άλλους τέσσερις χαρακτήρες (Marsha, Brian, Mike, Twist) μας μεταφέρουν με στυλ, σουρρεαλισμό, και μία μόνο κάμερα τον τρόπο ζωής τους λες και εχουν βγει από κομικ.
δυο μεγαλοι μουσικοι απο τη νεα ζηλανδια, ενας τεραστιος manager μια μικροσωμη groupie και ο γοριλας αντρας της.. αυτη ειναι εν ολιγης μια πρωτη παρουσιαση μιας σειρας που κανει τη διαφορα μουσικη και χιουμορ απο τους bred mckenzie και jemaine clement ενα απο τα ποιο cool διδυμα που ειδαμε τελευταια
