17.5.13






Loyloy

Κάθε φορά που έκλαψα από φόβο,
    Ήταν απλά ένα λάθος που έκανα.
    [...]
   Με το άδειο σου μαξιλάρι,
   Υποσχέσου πως ο ήλιος θα βγει ξανά.
    [...]
     Είμαι κουρασμένος τώρα,
     Αγκαλιάζω τις σκέψεις του χωρίς όνειρα ύπνου,
    Το κεφάλι μου είναι άδειο,
    Τα δάχτυλα μου είναι ζεστά,
    Είμαι ασφαλής.


16.5.13

15.5.13

1935:
Self-Portrait in Spherical Mirror, M C Escher


Σε βρίσκω στο περίπτερο


Μπλεγμένος μέσα σε μία απίστευτα
Δυνατή
Δίνη
Επιθυμιών
Δεν μπορώ
Να ξεφύγω από
Την ίδια μου τη βαρεμάρα
Από την ίδια μου
Την ανημπόρια
Και την ίδια μου
Την αγαρμποσύνη.
Να βρίζω και να σκίζω
Όλες μου τις ευκαιρίες.
Σαν χάρτινα καραβάκια
Τις σκίζω
Και τις βυθίζω
Μέσα στις τρύπες μου
Και στις τρύπες
Των γύρω μου
Ποιος λέει πως είναι καλές
Οι ευκαιρίες αυτές.
Εγώ το λέω
Λέει ο εαυτός
Μου ο ένας
Αλλά ο άλλος
Δεν λέει τίποτα
Παρά μόνο βάζει φωτιά
Στις κάλτσες του άλλου
Εαυτού και κάνει
Εμετό στα
Λευκά πλακάκια
Της ψυχής του
Γείτονα.
Εγώ γελάω
Με τα καμώματα τους
Και καπνίζω και πίνω
Σαν ντιζελομηχανή
Και χύνω
Σαν
Γνήσιος αγρότης
Πάνω στο τρακτέρ μου
Και κοιμάμαι
Μήνες ολόκληρους
Χρόνια ολόκληρα.
κι
Όταν ξυπνήσω
Θα πεταχτώ μέχρι το
Περίπτερο
Να δω
Τι κάνεις,
Και να δω τι κάνω
Και πως μοιάζει η φάτσα μου
Μετά από τόσο
Καιρό.
Υπάρχω άραγε ακόμα
Μέσα στους
Καθρέπτες;




6.5.13


Fuck it. \ 29042013

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ρεί.
Πίσω και πάνω από τον ουρανίσκο δυσλειτουργώ και το ξεχνάω.
Όταν θυμάμαι λυτρώνομαι.
Ζόρικες καταστάσεις υστερικές λύσεις.
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι εδώ.
Παραλογίσου λοιπόν.
Κάποιοι συγχωρούν.
Κάποιοι άλλοι όχι.
Στ’ αρχίδια σου.





Όταν γαμιέται το σύμπαν ΙΙ. \ 28032013

Σήμερα πάλι τα ίδια.
Με πλάκωσε το σύμπαν.
Πέφτουν οι πλανήτες στο κεφάλι μου.
Κατηφορίζω αργά.
Το κατάλαβα και προσπαθώ να φρενάρω.
Στον καθρέφτη οι μελανιές με κοροϊδεύουν,
μπροστά στα μούτρα μου.
Το σχήμα μου ξεγελάει ακόμη και τον εαυτό μου.
Κι όμως. Κάτω από το δέρμα στροβιλίζονται τα μόρια του χάους.
Κρατήσου γαμώτο.
Γαμώτο κρατήσου.
Αφού ξέρεις.
Αφού κατάλαβες.
Αποδομείται ο γαλαξίας παρόλα αυτά.
Πέφτουν αστέρια βροχή.
Ακολουθώ ένα.
Κάνω ευχή:
όχι πάλι.



1.5.13

sOUNDpOOL Vol.25

H εκπομπή του περασμένου Σαββάτου στον http://burradio.blogspot.gr/

Dark pop, dream pop, etc.

http://www.mixcloud.com/sofia-tziraki/soundpool-vol25-270413/



Sleep

Προσποιήσου ότι έλαβες αυτό το μήνυμα από το υπερπέραν.
Δεν υπάρχει πουθενά ζωή, αέρας, τοίχοι, τύχη,
είσαι μόνη σου, φοράς πυτζάμες,
όλα είναι τόσο μαλακά μαλάκα, καλυμμένα με αυτό το απαλό ύφασμα που τόσο σ’ αρέσει,
τα λιγοστά έπιπλα έχουν γεύση βατόμουρο,
σκουντουφλάς παντού, γλύφεις τα πάντα,
ακόμη και τα τζάμια στα αιωρούμενα παράθυρα που υπάρχουν απλά
για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση του μέσα και του έξω.
Περνάς την ώρα σου πέφτοντας πάνω στα πράγματα επίτηδες,
με ένα σάλτο πέφτεις στο ταβάνι κι από ‘κει εκσφενδονίζεσαι στο κρεβάτι σου.
Όλα τινάζονται στον ανύπαρκτο αέρα σε αργή κίνηση,
τα μαξιλάρια, το σεντόνι, τα παπλώματα, και πέφτουν πάνω σου και σε σκεπάζουν.
Γλύφεις για μια στιγμή το ξύλινο προσκέφαλο,
μια τελευταία γουλιά βατόμουρο πριν να σε πάρει ο ύπνος.
Αύριο θα ξυπνήσεις νομίζοντας ότι τα ονειρεύτηκες,
όμως όλα θα έχουν γίνει στ’ αλήθεια, πρέπει να με πιστέψεις.
Απόδειξη άλλη δε θα ‘χω, θα αναγκαστείς να γλύψεις το κομοδίνο.
Όμως αυτό θα γίνει αύριο. Τώρα κοιμήσου…


Κατεβασμένα τα στόρια για μέρες

Κάνεις το μαλάκα για πολύ καιρό
Γιατί όμως, δεν ξέρεις.
Υποθέτεις πως έτσι είναι ο
Εαυτός σου, ο χαρακτήρας σου ή
Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Είσαι χαζός
Στις περισσότερες περιπτώσεις.
Στις επαγγελματικες συμφωνίες,
Στις σχέσεις,
Σε όλα.
Θέλεις να είσαι χαζός.
Δεν μπορείς αλλιώς.
Πρέπει να έχεις μία σταθερή φιγούρα
Πάνω στα κόκαλα σου,
Παίζεις πάντα το ρόλο
Του Κουασιμόδου
Γιατί σου πάει
Και σου αρέσει
Και αν δεν το κάνεις
οι φοίνικες δεν είναι πλέον φοίνικες
Και τα σύννεφα δεν είναι πλέον σύννεφα.
Δεν ξέρεις τίποτα
Και αυτό σε κάνει δυνατό.
Δεν σε νοιάζει τίποτα
Μόνο το γράψιμο
Και να έχεις λεφτά
Και να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις
Και να μην βλέπεις πολλούς ανθρώπους.
Μόνο λίγους, πολύ λίγους.
Να κοιμάσαι με τις ώρες
Με κατεβασμένα τα στόρια
Για μέρες.
Οι μεθυσμένοι φτωχοί θα πέφτουν από τα παράθυρα τους
Στο κενό.
Κάθε μέρα
Και κάθε νύχτα.
Εσύ θα συνεχίσεις να γράφεις και να
Είσαι αυτός που είσαι.
Ένας χαμένος άνθρωπος
Που ξέρει καλά
Που πηγαίνει.