30.11.12




Πρόβλημα με τον εκδότη μου



"Και μου αρέσει που του είπα του μαλάκα του Σπάκη, ρε μαλάκα Σπάκη σου λέω γράφω κάτι καινούριο να πούμε γιατί πρέπει να με πέρνεις τηλέφωνο αξημέρωτα ρε μαλάκα και να με ξυπνάς; Ακόμα και ο σκύλος νευρίασε, εγώ δηλαδή να μη τα πάρω στο κρανίο ρε μαλάκα Σπάκη;" του λέω του Ρεντ.
"Ε καλά ρε μαλάκα Πόντσο ντάξει δεν σε πήρε και 7 η ώρα το πρωί" είπε ο Ρέντ.
"Κοίταξε να δεις Ρεντ, για μένα 10 η ώρα το πρωί είναι χάραμα, εγώ είμαι μαθημένος να ξυπνάω μετά τις 12 το μεσημέρι αγόρι μου, έτσι είμαι μαθημένος πως να το κάνουμε; Μπορώ να το αλλάξω το βιολογικό μου ρολογάκι; Μπορώ νομίζεις; Ρώτα ρε μαλάκα Ρεντ τη Βασίλισσα της γαμημένης της Αγγλίας αν της αρέσει να σηκώνεται από τις 10 το πρωί ρε, για ρώτα τη να δεις τι θα σου πει" του είπα.
"Θέλεις να μου πεις πως είσαι κάτι σαν γαλαζοαίματος Πόντσο;" ρώτησε ειρωνικά ο Ρεντ.
"Ναι ρε μαλάκα Ρεντ, αυτό είμαι, είμαι ένας γαλαζοαίματος. Είμαι ένας πρίγκιπας του σκότους με μπλαβιά τσουτσούνα και αν με ξυπνήσεις από τις 10 με το γαμημένο το κωλοτηλέφωνο να χτυπάει σαν το δαιμονισμένο καβλί του Εωσφόρου δίπλα στο αυτί μου, νευριάζω και σπάω πράγματα και θέλω να βιάσω κάποιο αθώο κωλαρίκο και να κάνω εμετό" είπα και άναψα το πούρο μου που είχε σβύσει. Η στάχτη είχε πέσει στο μπλουζάκι μου και μου έκαιγε το δέρμα και η κοιλιά μου έμοιαζε να έχει βγει από κάποια γελοία ταινία τρόμου.
"Εντάξει, εντάξει ηρέμησε αγόρι μου, ηρέμησε. Πες μου μόνο ένα πράγμα ρε Πόντσο, γιατί έπρεπε να πας στο σπίτι του Σπάκη και να βάλεις το σκύλο να του δαγκώσει τον κώλο;" ρώτησε ο Ρεντ καθώς άνοιγε το τρίτο κουτάκι μπύρας.
"Δεν πήγα σε κανένα γαμημένο σπίτι. Δεν στα είπανε καλά. Αυτός ο μαλάκας ο Σπάκης ήρθε, αμέσως μετά το γαμημένο το πρωινό του τηλεφώνημα, και μου χτυπούσε τις πόρτες, επειδή του είχα κλείσει το τηλέφωνο στη μούρη, την στιγμή που εγώ είχα ηρεμήσει και πάλι και είχα ξανακουλουριαστεί στο αγαπημένο μου κρεβατάκι μέσα στα ζεστό μου πάπλωμα" είπα με σθένος και άνοιξα κι εγώ μια μπύρα με το ανοιχτήρι.
"Δηλαδή θέλεις να μου πεις πως δεν πήγες εσύ στο σπίτι του Σπάκη;" είπε ο Ρεντ.
"Κοίτα μαλάκα μη μου σπας άλλο τα αρχίδια με το μαλάκα το Σπάκη και τις αρχιδιές του. Του είπα  καλά να πάθεις μαλάκα που σου δάγκωσε το κώλο ο Ντρούζυ και από δω και πέρα αυτά που θα γράφω θα τα βάζω στο προσωπικό μπλογκ μου στο ίντερνετ και χέστηκα για το γαμημένο τον εκδοτικό σου οίκο και την κωλοφυλλάδα σου. Να πας να γαμηθείς κι εσύ και οι πολτοί σου." είπα στο Ρεντ.
"Και πως θα ζήσεις ρε μαλάκα τώρα που δεν θα εκδίδεις διηγήματα στο περιοδικό του;"¨ρώτησε ο Ρεντ.
"Βρήκα ένα καινούριο περιοδικό και δεχτήκανε μια καινούρια ιστορία μου με 100 ευρώ" είπα και τράβηξα μια γερή τζούρα από το στραπατσαρισμένο μου πούρο. Άφησα μια κλανιά και ο Ντρούζι βρυχήθηκε και άλλαξε πλευρό στο χαλί.
"Ποιο ρε;" ρώτησε πάλι ο Ρεντ.
"Εναλλακτικό Αστροπελέκι" είπα.
"Έτσι λέγεται;" ρώτησε ο Ρεντ.
"Ναι" είπα.
"Τι μαλακία όνομα είναι αυτό; Τι θέμα έχει;" ρώτησε.
"Γυμνές μούνες με εναλλακτικό στυλ, κορίτσια, ψωλές, μπλογκς, media, μαγειρική και τέτοιες παπαριές" είπα.
"Και τι τους έστειλες;" ρώτησε πάλι ο Ρεντ.
"Μια καινούρια ιστορία μου" είπα και έξυσα λίγο τη μασχάλη μου. Θυμήθηκα πως έπρεπε να κάνω μπάνιο σήμερα και βαριόμουν.
"Πως λέγεται;" ρώτησε.
"Ο βιασμός της Παρθένου" είπα και ξεφύσηξα καπνό από τα ρουθούνια σαν καμνιόνι.
"Είσαι για δέσιμο" είπε ο Ρεντ.
"Αυτός είμαι" είπα με στυλ Καρόλου της Αγγλίας.
Χτύπησε το τηλέφωνο και τρόμαξα. Άφησα άλλη μία κλανιά ξαφνική. Ήταν ο Σπάκης. Με παρακαλούσε να ξαναγράψω για την κωλοφυλλάδα του. Είπα εντάξει Σπάκη αλλά κομμένα τα πρωινά τηλέφωνα και θέλω και αύξηση, 0.20 λεπτά η λέξη, έχω και λογαριασμούς να πληρώσω.
Δέχτηκε.
Ο Ρεντ μου είπε πως ο σκύλος ήθελε μπάνιο.
Του είπα πως το μπάνιο δεν έκανε καλό στο δέρμα του.
Ήπιαμε ακόμη μερικές μπύρες και μετά ο Ρεντ την έκανε.
Εγώ στρώθηκα στο γράψιμο, έβαλα στο winamp να παίζει Mahler και άρχισα να πατάω τα βρώμικα πλήκτρα του λάπτοπ.
Άλλη μια νύχτα θα περνούσε, εγώ θα έμενα για πάντα ο ίδιος και οι γλάροι θα χέζανε με αδιαφορία τις καράφλες που θα τολμούσαν να κάνουν βόλτα σε κάποια παραλία.

29.11.12

                                                                       




                                                         το ίντερνετ


    Ήτανε στη γειτονιά πολύ καλός και γνωστός από μικρό παιδάκι. Όταν μεγάλωσε άρχισε να κλέβει δισκάδικα, κυρίως το Δισκόραμα γιατί στο άλλο είχανε συναγερμούς. Μετά άρχισε να κλέβει βιβλιοπωλεία και σούπερ μάρκετ. Αυτά τώρα τα έκανε πριν από την κρίση έτσι; Μετά βαρέθηκε να κλέβει γιατί ήθελε να βρει καμιά δουλειά κανονική λέει και καλά. Δεν βρήκε όμως δουλειά κανονική και άρχισε να σκέφτεται να ξεκινήσει να κλέβει πάλι γιατί είχε έρθει και η κρίση τότε. 
    Του είχανε κλείσει και το λογαριασμό στο YouTube γιατί ανέβαζε βιντεάκια με μουσική από Αμέρικα. Τη μέρα που του κλείσανε το λογαριασμό στο YouTube κόντεψε να αρρωστήσει από στεναχώρια το παιδί αλλά μετά το ξεπέρασε σιγά, σιγά τρώγωντας καλά φαγητά και κάνωντας γυμναστική.
     Έψαχνε τρόπους να χακάρει το facebook του. Δεν τα κατάφερνε. Απογοητευόταν πολύ εύκολα και με την παραμικρή δυσκολία τον έπιανε δυσκοιλιότητα και αναγκαζόταν να τρώει εκείνα τα φρούτα που είναι απέξω τριχωτά και από μέσα πράσινα με μαύρα κουκουτσάκια και τα σιχαινόταν.
      Μια μέρα βρήκε το τρόπο να φτιάξει το δικό του ίντερνετ και έφτιαξε ένα τρομερό μόντεμ και συνδέθηκε και ήταν μόνος του μέσα στο δικό του ίντερνετ και μόλις το συνειδητοποίησε πως ήταν μόνος του άρχισε να κλαίει.
      Είχε βάλει να παίζει στο repeat Day Joy - Talks of Terror γιατί το συγκεκριμένο κομμάτι τον έκανε να αισθάνεται καλά αλλά και σκατά μαζί.
     Κάποιος τον πήρε τηλέφωνο μια μέρα και του είπε πως ήθελε να του αγοράσει το ίντερνετ του και εκείνος είπε πως δεν το πουλούσε και να πάει να γαμηθεί, ήταν δικό του το δικό του  το ίντερνετ, το είχε πάρει απόφαση, πάει και τελείωσε ρε παιδιά.
    Στη γειτονιά όλοι τονε ματιάζανε γιατί ήτανε καλό παιδί αλλά λίγο τεμπέλης και μυστήριος τυπάκος.
     Μια μέρα ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού του με τη χνουδωτή ρόμπα του και από μέσα δεν φορούσε τίποτα και εκείνη τη μέρα φυσούσε πάρα πολύ και έβγαλε τη χνουδωτή ρόμπα και ήτανε νύχτα και βούτηξε μέσα σε μια πύρινη λίμνη φωνάζοντας: 
     "ΟΧΙ".
    Την άλλη μέρα τον πήρε τηλέφωνο η αδερφή του και τον ρώτησε γιατί πάντα όταν του μιλούσαν για κάτι κοκκίνιζαν τα αυτιά του.
    Εκείνος δεν ήξερε τι να πει.
    Σε τρεις μέρες είχε ραντεβού στο ΙΚΑ και αποφάσισε πως θα πήγαινε high στον Εσταυρωμένο γιατί είχε πιο πολύ πλάκα.
    
     

27.11.12

NEVERMIND THE BLASPHEMY #2

ΣΤΕΛΑΚΗΣ - megales alithies sto toixo tou ai giorgi stis pateles



Ήμανε με το σκύλο μου στη πλατεία της Αλικαρνασσού και λέω από μέσα μου ρε δε πάω να ρίξω κανα σπρέιτ στις Πατέλες γιατί και πολύ μου την είχε σπάσει ο άη γιώργης που ήτανε κι στη μέση μέση η εκκλησία εννοώντας. Παίρνω το σκύλο μου που τονε φωναζω Ανέστη και πάμε και αγοράζομαι σπρέυτ από το μαγαζί με τα σιδερικά. Τρέχω σαν δαίμονας και γράφω αυτό το συνθυματάκι και εκείνη τη στιγμή τέλειωνε ο εσπερινός γιατί ήτανε της αγίας Μυρτυλίας  και μια γριά πετάχτηκε από το παράθυρο σαν ιπτάμενη βδέλλα και με πατάει ένα μουνίδι στη μύτη και όχι δεν έκανα λάθος δεν μου έκατσε μπουνίδι αλλά ΜΟΥΝΙΔΙ γιατί έκατσε πάνω στη μάπα μου σα χταπόδι και άρχισε να τις πομολιές με το γέρικο της τέτοιο και βρωμούσε πατατίλα και γεροντίλα και λιβάνι και έκανα εμετό και ο σκύλος της δάγκασε το κανί και έγλυφε τον εμετό και ευτυχώς η γριά ξαναμπήκε στην εκκλησία γιατί ο παπάς φώναξε ΕΛΑΤΕ ΤΩΡΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΟ ΑΡΤΟΝΙ. Το συνθυματόνι μου το γραψα πάντως αλλά ακόμα μυρίζω πατατίλα και λάμπα.  


22.11.12


20.11.12

ορίστε λοιπόν κάτι από το αραχνιασμένο μου αρχείο #2 



 [...] Σύρθηκα μέχρι την κοντινότερη πιάτσα ταξί. Η βροχή είχε ηρεμήσει λίγο και τώρα μόνο κάτι αρρωστημένες ψιχάλες πέφτανε από ψηλά. Θυμίζανε όμως κινέζικο βασανιστήριο. Το αίμα από το κομμένο μου δάχτυλο κυλούσε στο πουκάμισο και στο παντελόνι που ήταν όλα ήδη μούσκεμα από τη βροχή.
   Η νύχτα αυτή ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της καριέρας μου σαν ανθρώπινο πλάσμα.
   Ευτυχώς τα σάρκινα μέλη και το μυαλό είχαν όλα μουδιάσει κάτω από το βάρος του σοκ κι ο πολύς πόνος ήταν ακόμη κρυμμένος. Θα ερχόταν όμως από στιγμή σε στιγμή, απλώς μου έδινε μερικά λεπτά περιθώριο, παίζοντας κρυφτούλι με τα νεύρα και προετοιμάζοντας με για το μεγάλο κύμα του.
   Ήμουν μέσα σε μία μαύρη, βαθειά λίμνη. Τα νερά ήταν άγνωστα.
   Έπρεπε να κολυμπήσω όμως, αλλιώς θα πνιγόμουν, ακόμη κι αν δεν ήξερα τι βρίσκεται μέσα σε τόσο εχθρικά νερά. Κουνούσα τα χέρια και τα πόδια μου μηχανικά, σαν μαριονέτα.
   Πεινασμένα σκυλόψαρα καραδοκούσαν και τεράστιες ρουφήχτρες χορεύανε δίπλα μου.
   Ένας ταρίφας σταμάτησε μπροστά μου κάπου στην Ακαδημίας. Έκανα σήμα με το καλό, αριστερό μου χέρι αλλά όταν μπήκα μέσα και είδε σε τι χάλι βρισκόμουν ήταν έτοιμος να γκαζώσει και να φύγει, αφήνοντας με πάλι στην άσφαλτο, αιμόφυρτο.
   Πρόλαβα και έκλεισα τη πόρτα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει.
   Δεν είναι εύκολο να βρεις ταξί αυτή την ώρα και με αυτή τη φάτσα που κυκλοφορώ.
   «Πρόσεξε μη μου λερώσεις τα καθίσματα».
   «Κανένα πρόβλημα».
   «Τι έπαθες εσύ; Σε πάτησε καμιά μπουλντόζα;»
   «Καλά είμαι».
   Είπα του ταρίφα να με πάει σπίτι. Πουλχερίας 106. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω αν δεν είχα μπει στο ταξί. Το νοσοκομείο σε αυτή τη φάση είναι μια πολυτέλεια. Δεν έχω φράγκα μαζί μου και οι γιατροί θα είναι πιο φρικαρισμένοι από μένα οπότε διαγράφουμε την περίπτωση κανονικής νοσηλείας. Έτσι κι αλλιώς το δάχτυλο έκανε φτερά και το αίμα έχει σταματήσει.
   Ο πούστης ο Όλι, το έκοψε από τη ρίζα.
   Ο μικρός, εννιαδάχτυλος Κωστάκης Κοβαλένκο σε νέες περιπέτειες.
   Ξαφνικά έχω την τάση να πηδήξω από το ταξί εν κινήσει μπας και φιλοτιμηθεί να με πατήσει καμιά νταλίκα.
   Γιατί να είναι όλα τόσο για τον πούτσο;
   Στην υπόγα της Πουλχερίας, αυτό το πράγμα που αποκαλώ σπιτικό, χτύπησα δύο Lonarid (είχα καβατζωμένο ένα κουτί για τις δύσκολες μέρες που ήξερα πως τελικά θα ερχόντουσαν) μπας και καταφέρω να κοιμηθώ.
   Ο πόνος ξεκίνησε να κάνει το δικό του πάρτυ χωρίς να με ρωτήσει.
   Ρούφηξα και τρεις γουλιές από ένα μισογεμάτο Cutty Sark για να πάνε κάτω τα χάπια.
   Η ώρα είναι τρεις και μισή τη νύχτα. Κατά τις εφτά θα τηλεφωνούσα στο Κτηνίατρο.[...]
  



11.11.12


ορίστε λοιπόν κάτι από το αραχνιασμένο μου αρχείο...


  «Δεν χρειάζεται να μπαίνεις στον κόπο. Μόλις φτάσουμε στον Πειραιά οι δρόμοι μας χωρίζουν. Έχω δουλειές να κάνω» είπα και θυμήθηκα πως στην τσέπη μου είχα μόνο διακόσια ευρώ και όντως χρειαζόμουν καινούρια ρούχα. Είχα μία ακατανίκητη τάση να καταστρέφω τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Ίσως να γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Έπρεπε να είχα γεννηθεί στην εποχή των παγετώνων ή των δεινοσαύρων και να περιτριγύριζα τους κάμπους με την πούτσα έξω, ένα ρόπαλο στο χέρι και το αεράκι να μου γαργαλάει τα αρχίδια καθώς θα κυνηγούσα αρκούδες και βροντόσαυρους.
   Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω στη Λυών αεροπλανικώς με διακόσια ευρώ. Κάτι έπρεπε να κάνω.

    «Θέλω να έρθω μαζί σου» μου λέει με σοβαρό ύφος η Δήμητρα. Ήταν τόσο σοβαρή που για μια στιγμή σταμάτησε να χτενίζει το σκύλο και ο σκύλος άρχισε να γαβγίζει.
    «Εκεί που θα πάω δεν θέλεις να έρθεις πίστεψε με».
    «Και που είναι αυτό δηλαδή;».
    «Στη Λυών. Αλλά δεν θα πάω για διακοπές».
    «Μια χαρά, πάντα ήθελα να δω την Γαλλία» μου λέει με χαμόγελο η Δήμητρα.
    «Δουλειά δεν έχεις κοπέλα μου;» την ρωτάω αγανακτισμένος.
    «Όχι. Ο πατέρας μου είναι φραγκάτος και εγώ υπάρχω για να του τρώω τα λεφτά. Έχεις πρόβλημα;».
    «Κανένα. Αρκεί να μην σε έχω στα πόδια μου».
    «Λοιπόν θα κάνουμε μια συμφωνία, όλα τα έξοδα δικά μου αρκεί να με αφήσεις να έρθω μαζί σου» μου ανακοινώνει η Δήμητρα και ο σκύλος γάβγισε και άρχισε να μου γλύφει τον καβάλο του παντελονιού μου.
   «Κοίτα, εκεί που θα πάμε θα είναι πολύ γάμησε τα και μπορεί να πέσουν και πιστολιές. Μπορεί να πεθάνουμε και εσύ κι εγώ και ο σκύλος σου» της λέω.
    «Γουστάρω!».
    Η τύπα ήταν για δέσιμο αλλά δέχτηκα να την πάρω μαζί μου και αυτήν και το σκύλο της μιας και δεν είχα φράγκο και στην τελική δεν με χαλούσε να έχω δίπλα μου μια όμορφη γυναίκα που θα πλήρωνε τα πάντα για μένα. Ήθελα να την ρωτήσω γιατί, αφού ήταν τόσο φραγκάτη όσο έλεγε, δεν είχε πάρει μία λουξ καμπίνα, μόνο καθόταν και ταλαιπωριόταν με όλους τους άλλους μαλάκες στο κατάστρωμα.
    «Τι ακριβώς θα κάνουμε στη Λυών κύριε Κώστα Κοβαλένκο;» με ρωτάει με αστεία διάθεση η Δήμητρα.
    «Πάμε να βρούμε τη Λέτα».
    «Ποια Λέτα;» με ρωτάει.
    «Την Ομελέτα».

4.11.12

Tom Waits

ASTRIX - Brazilian artist performing on decks

1.11.12

NEVERMIND THE BLASPHEMY

 ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ

Σήμερα ξύπνησα και αισθανόμουν σαν κάποιος να είχε χέσει μέσα  στο κεφάλι μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα.
Συνειδητοποίησα από νωρίς πως δεν ήταν η μέρα μου 
και αποφάσισα να κάνω κάτι για να μην πεθάνω από πλήξη και δυστυχία.
Θυμήθηκα,τότε που παίρναμε τα σπρέι και τους μαρκαδόρους μας και βανδαλίζαμε  αυτή τη πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει που λέει και ο Βούλγαρης(ο υιός).
Αποφάσισα να κάνω το ίδιο.Να πάρω τους μαρκαδόρους και τα σπρέυ μου και να γράψω σε τοίχους,σε καρτοτηλέφωνα,σε βιτρίνες και παγκάκια.Ξεκίνησα πρώτα από τη γειτονιά μου και από το γηπεδάκι που υπάρχει δίπλα στο σπίτι μου.
"ΑΕΚΑΡΑ ΡΕ ΦΑΣΙΣΤΟΜΟΥΤΡΑ"έγραψα μην έχοντας ιδιαίτερη έμπνευση με τα σκατά ακόμα να μου κολλάνε τον εγκέφαλο.
Μετά έκανα μερικά βήματα πίσω να καμαρώσω το σύνθημα μου και παρατήρησα ότι είχα γράψει "ΑΕΚΑΡΑ ΡΕ ΦΑΣΙΜΟΥΤΡΑ". Ξενέρωσα.
Γύρισα στο σπίτι και έβαλα το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση για κάνα τέταρτο μέχρι να καταλάβω ότι δεν την είχα ανοίξει.Την άνοιξα και έκατσα εκεί για πέντε λεπτά ακόμα.
Το σχέδιο ήταν να περιμένω μέχρι να βραδιάσει λίγο,να πάρω τηλέφωνο κάνα ρεμάλι φίλο μου και να πάμε σε μέρη που συχνάζουμε και να αφήσουμε το στίγμα μας.
Πήρα τον Στέλιο που όπως και να το κάνουμε είναι ο καταλληλότερος για τέτοιες περιπτώσεις...
Μοιράσαμε τους μαρκαδόρους μας και χωριστήκαμε.Ο Στέλιος θα πήγαινε στα φασιστοστέκια.Είναι κομάντο.
Εγώ προτίμησα να πάω σε πιο φιλόξενα μέρη για αρχή και να βρώ μετά τον Στέλιο.
Αφού εξάντλησα τα φιλόοπαδικά και αντιφασιστικά μου αισθήματα με συνθήματα του τύπου "ΑΕΚΑΡΑ ΕΒΙΒΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΗΔΑ" και "ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΣΙΚΟΚΕΡΗ" πήγα να βρώ τον Στέλιο που είχε φτάσει στην Αλικαρνασσό η χάρη του.
Δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου απέναντι από τους φασίστες που έχουν ανοίξει και γραφεία πανάθεμά τους.Ο Στέλιος που είναι ιδιαίτερα ευρηματικός τους έστειλε το δικό του μήνυμα..
  





ΣΤΕΛΑΚΗΣ

Εγώ ρε παιδιά σηκώθηκα σήμερα και είχα όρεξη να πάω να ανάψω ένα κεράκι στην Αλικαρνασσό στην εκκλησία γιατί είχα δει ένα κακό όνειρο πως ήμουνα λέει σε ένα καράβι και έκανα το καπετάνιο και φορούσα τη νιτσεράδα μου ανάποδα αλλά με το που πάω στην εκκλησία εκεί μου τη πέσανε κάτι χουλιγκάνες γριές φασίστριες και μου λέγανε πως είμαι λέει και καλά αληταράς και πακιστανός και αλβάνα τελειωμένη που δίνω κώλο στη Πλαστήρα το βράδυ και πως και τις επόμενες εκλογές θα με βάζανε να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία με το έτσι θέλω αλλά εγώ τα πήρα στο κρανίο και τους λέω έτσι είστε ρε καργιολέτες θα σας δείξω εγώ...και πήγα πάλι σπίτι και πήρα το σπρέυτ το κόκκινο και τους έγραψα ένα συνθηματάκι να το θυμούνται οι λούγκρες και ο παπάς με πήρε κυνήγι και μετά πήγα από του Γιωργάκη στο Ατσαλένιο και πήγαμε και πήραμε φρεντάρες από το μαγαζάκι αλλά δεν λέω πιο για να μην κάνω διαφήμιση που έχει και γαμώ τα γκομενάκια μέσα και σου δίνουνε δώρο και σοκολατάκια αμα είσαι ομορφόπαιδο σαν και του λόγου μου. αμέ. γαμώ περάσαμε.