τυχαίο δείγμα νέας νουβέλας

«Κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος» είπε η Ελένη Μενεγάκι και γέλασε σαν ύαινα και χάιδεψε το λαιμό του Χριστόφορου Παπακαλιάτι με τρυφερότητα. Μία τρυφερότητα που στον Χριστόφορο Παπακαλιάτι φάνηκε να πηγάζει από το κέντρο του σύμπαντος, ένα σύμπαν που ήταν η «εκκλησία» της αγάπης και που η αγάπη ήταν η μοναδική θρησκεία όπου ακόμη και οι άψυχες, φαινομενικά, πέτρες πίστευαν σε αυτή σιωπηλά τις νύχτες και τις μέρες και όλα μέσα σε αυτό το σύμπαν πάντοτε θα ήταν αποστασιοποιημένα και nice.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτις σκέφτηκε όλα τα βιντάκια που είχε δει και έγραφαν NASA.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτις δεν είπε τίποτα.

 

[...]

 

 

«Οι αληθινοί άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί και στη θέση τους υπάρχουν μόνο κάποιοι που μοιάζουν με ανθρώπους και είμαστε εμείς» είπε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτις.

 

[...]

    «Δεν μπορώ να κοιτάξω χελώνα στα μάτια» είπε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτις με απόλυτα σοβαρό τόνο. Πήρε μία ζόμπι έκφραση προσώπου. Αυτό τον έκανε να αισθανθεί όμορφα και ήρεμα. Όλα τα ζόμπι έμοιαζαν να είναι απόλυτα ήρεμα. Του άρεσε η ηρεμία που ανέδιδαν τα ζόμπι. Μακάρι να ήταν όλοι σαν ζόμπι, ήρεμοι, καλόβολοι και αργοί. Κανείς δεν θα είχε άγχος αν όλοι ήταν σαν ζόμπι. Άρχισε να αναρωτιέται σοβαρά εαν τα ζόμπι είχαν ποτέ εξάρσεις άγχους, εαν έβγαζαν φλύκταινες στο στόμα, εαν έκαναν εμετούλη πριν μπουν στο λεωφορείο για κάποιο μεγάλο ταξίδι με την κοπέλα τους ή την οικογένεια τους.

source

Tweet