5.4.13




Ένα δίπουτσο τέρας

Έβγαλε στη μύτη ένα τεράστιο απόστημα
Με πύον.
Το πρωί είχε συνέντευξη με μία Ρωσίδα.
Φοβόταν να δίνει συνεντεύξεις.
Είχε χώσει τη μύτη του κάπου πολύ ωραία
Την προηγούμενη νύχτα.
Τα πράγματα στη ζωή του ήταν κάτι
Παραπάνω από νεκρά.
Του άρεσε έτσι.
Δεν του άρεσαν οι
Έξυπνοι άνθρωποι.
Προτιμούσε τους βλάκες.
Γιατί;
Γιατί κι εκείνος ήταν βλάκας.
Του άρεσε να είναι βλάκας.
Τα πρωινά σηκωνόταν ξαλαφρωμένος
Από το σπέρμα του.
Τα παπάρια του ήταν
Ευτυχισμένα
Με έναν μη ανιδιοτελή
Τρόπο.
Εκείνη του δάγκωσε τη μύτη δυνατά.
Δεν έτρεξε αίμα δυστυχώς.
Πόνεσε.
Τώρα είχε δύο πούτσες.
Ήταν ένα δίπουτσο τέρας.
Δεν ήξερε τι άλλο να
Κάνει.
Το να είναι
Τέρας
Ήταν πολύ ανακουφιστικό.
Τα νεφρά του πονούσαν.
Σκέφτηκε
Πως θα πεθάνει.
Ε και λοιπόν;
Τίποτα
Δεν θα άλλαζε.
Οι δρόμοι θα ήταν
Πάντα γεμάτοι
Με ανθρώπους
Που δεν ξέρουν που πάνε
Και τι κάνουν,
Ακόμα κι όταν
Εκείνος δεν θα
Ήταν εκεί
Μαζί τους
Να μην ξέρει κι
Αυτός που πάει
Και τι κάνει.



 blog

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου