Δεν υπάρχουν καλά άτομα και κακά άτομα.
Υπάρχουν μαλάκες και λιγότερο μαλάκες.
Εγώ σε ποιά κατηγορία ανήκω;
Ανήκω στην κατηγορία ατόμων,
που χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες,
τόσο μαλάκας είμαι..
-Άργκι Στάργκασμ-
Γύρω στα δέκα χρόνια πίσω,να 'τανε 2003,2004;Δεν θυμάμαι καλά,όταν ήμουν έφηβος τέλος πάντων,βρισκόμασταν κάθε μέρα με τον καλό μου φίλο Γιάννη,γνώστο και ως "βιαστή"σε κάποιους κύκλους,λόγω των απότομων τρόπων του και της βίαιης συμπεριφοράς του.
Την βγάζαμε στο σπίτι του την "τρώγλη".
Ενα σπίτι ακατάστατο και βρώμικο,
ήταν όμως το καταφύγιο μας.
Εκεί πηγαίναμε και αράζαμε με τις ώρες,
καπνίζαμε και πίναμε και γελούσαμε και συζητούσαμε
και περνούσαμε πολύ ωραία.
Είχαμε βάλει μέσα στη "τρώγλη" μία τηλεόραση,
ένα playstation 2,ένα κασετόφωνο,ένα τραπέζι ξύλινο,
τρείς πλαστικές καρέκλες,μισή σανίδα του surf και είμασταν άρχοντες.
Εκεί άκουσα Black keys για πρώτη φορά.
Οι μπλουζόμαγκες μόλις είχαν κυκλοφορίσει το thickfreakness
και ο Γιάννης το είχε αγοράσει και το έβαζε κάθε φορά
που μαζευόμασταν,του άρεσε πολύ φαίνεται.
Το έβαζε,μεράκλωνε,έστριβε τσιγάρα,έπινε ποτά,χόρευε και έβριζε στα Εγγλέζικα.
Όταν το cd τελείωνε,το ξανάβαζε απ'την αρχή.
Αυτός ήταν ο δεύτερος δίσκος που είχαν κυκλοφορήσει και
ο πολύς κόσμος δεν τους ήξερε ακόμα.
Πέρασαν κάποια χρόνια και άλλαξαν κάπως οι συνηθειές μας,
όχι πολύ βέβαια άλλα όπως και να το κάνουμε μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε και άλλα πράγματα,έπρεπε να βρούμε καμιά δουλειά και καμιά γυναίκα.
Mόνο με black keys δεν έβγαινε η φάση.
Απρίλης 2008,με τo που κυκλοφόρησαν οι black keys το"attack and release",βρήκα και δουλειά και γυναίκα.
Kαι τι γυναίκα..γυναικάρα!
Από εκείνες που εμπνέουν τα πιο ωραία τραγούδια.
Τα νέα δεδομένα,γυναίκα και δουλειά,ήταν πολύ σημαντικά και άλλαξαν τον μέχρι τότε τεμπέλικο βίο μου,ο οποίος,εξακολούθησε να είναι τεμπέλικος,αλλά υπήρχε και μια αίσθηση ευθύνης και σοβαρότητας μέσα στην οκνηρότητα μου.
Εκεί στη δουλειά λοιπόν,σύνεργαζόμουν με ένα παλουκάρι
απο τα λίγα.Blues ιστορία.
Αυτός ο τύπος,ο συνάδελφος,με τα γυαλιά και το μούσι το 2010 έπαθε παράκρουση με το "brothers" των Black keys και
εν συνεχεία με όλα τα άλμπουμ τους και τους έβαζε όλη την ώρα στη δουλειά να τους ακούμε.
Είχα ακούσει το ten cent pistol μπορεί και 400 φορές,
το είχα εμπεδώσει.
Εγώ του έλεγα:"καλά εντάξει τώρα,όταν ακούγαμε εμείς black keys.."
Και αυτός απαντούσε:"Σιγά μωρέ Γιώργη".
Εμένα έντωμεταξύ να μην με λένε Γιώργο.
Τον επόμενο χρόνο με το El camino έγινε της πουτάνας.
Θέλαμε να δουλέψουμε και δεν μπορούσαμε,
χορεύαμε αντ'αυτού.
Μέχρι που μας απέλυσαν και έπρεπε να βρούμε καινούρια δουλειά.
Βρήκαμε όμως εντάξει..
Το howlin' for you είναι #κομματάρα!
Ευλογημένοι όσοι το στέλνουν σε μήνυμα ή
το ποστάρουν στο blog τους.
Ο Θεός να μας δίνει φώτιση και λεφτά.
Καλό σαββατοκύριακο.
Tweet
Υπάρχουν μαλάκες και λιγότερο μαλάκες.
Εγώ σε ποιά κατηγορία ανήκω;
Ανήκω στην κατηγορία ατόμων,
που χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες,
τόσο μαλάκας είμαι..
-Άργκι Στάργκασμ-
Γύρω στα δέκα χρόνια πίσω,να 'τανε 2003,2004;Δεν θυμάμαι καλά,όταν ήμουν έφηβος τέλος πάντων,βρισκόμασταν κάθε μέρα με τον καλό μου φίλο Γιάννη,γνώστο και ως "βιαστή"σε κάποιους κύκλους,λόγω των απότομων τρόπων του και της βίαιης συμπεριφοράς του.
Την βγάζαμε στο σπίτι του την "τρώγλη".
Ενα σπίτι ακατάστατο και βρώμικο,
ήταν όμως το καταφύγιο μας.
Εκεί πηγαίναμε και αράζαμε με τις ώρες,
καπνίζαμε και πίναμε και γελούσαμε και συζητούσαμε
και περνούσαμε πολύ ωραία.
Είχαμε βάλει μέσα στη "τρώγλη" μία τηλεόραση,
ένα playstation 2,ένα κασετόφωνο,ένα τραπέζι ξύλινο,
τρείς πλαστικές καρέκλες,μισή σανίδα του surf και είμασταν άρχοντες.
Εκεί άκουσα Black keys για πρώτη φορά.
Οι μπλουζόμαγκες μόλις είχαν κυκλοφορίσει το thickfreakness
και ο Γιάννης το είχε αγοράσει και το έβαζε κάθε φορά
που μαζευόμασταν,του άρεσε πολύ φαίνεται.
Το έβαζε,μεράκλωνε,έστριβε τσιγάρα,έπινε ποτά,χόρευε και έβριζε στα Εγγλέζικα.
Όταν το cd τελείωνε,το ξανάβαζε απ'την αρχή.
Αυτός ήταν ο δεύτερος δίσκος που είχαν κυκλοφορήσει και
ο πολύς κόσμος δεν τους ήξερε ακόμα.
Πέρασαν κάποια χρόνια και άλλαξαν κάπως οι συνηθειές μας,
όχι πολύ βέβαια άλλα όπως και να το κάνουμε μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε και άλλα πράγματα,έπρεπε να βρούμε καμιά δουλειά και καμιά γυναίκα.
Mόνο με black keys δεν έβγαινε η φάση.
Απρίλης 2008,με τo που κυκλοφόρησαν οι black keys το"attack and release",βρήκα και δουλειά και γυναίκα.
Kαι τι γυναίκα..γυναικάρα!
Από εκείνες που εμπνέουν τα πιο ωραία τραγούδια.
Τα νέα δεδομένα,γυναίκα και δουλειά,ήταν πολύ σημαντικά και άλλαξαν τον μέχρι τότε τεμπέλικο βίο μου,ο οποίος,εξακολούθησε να είναι τεμπέλικος,αλλά υπήρχε και μια αίσθηση ευθύνης και σοβαρότητας μέσα στην οκνηρότητα μου.
Εκεί στη δουλειά λοιπόν,σύνεργαζόμουν με ένα παλουκάρι
απο τα λίγα.Blues ιστορία.
Αυτός ο τύπος,ο συνάδελφος,με τα γυαλιά και το μούσι το 2010 έπαθε παράκρουση με το "brothers" των Black keys και
εν συνεχεία με όλα τα άλμπουμ τους και τους έβαζε όλη την ώρα στη δουλειά να τους ακούμε.
Είχα ακούσει το ten cent pistol μπορεί και 400 φορές,
το είχα εμπεδώσει.
Εγώ του έλεγα:"καλά εντάξει τώρα,όταν ακούγαμε εμείς black keys.."
Και αυτός απαντούσε:"Σιγά μωρέ Γιώργη".
Εμένα έντωμεταξύ να μην με λένε Γιώργο.
Τον επόμενο χρόνο με το El camino έγινε της πουτάνας.
Θέλαμε να δουλέψουμε και δεν μπορούσαμε,
χορεύαμε αντ'αυτού.
Μέχρι που μας απέλυσαν και έπρεπε να βρούμε καινούρια δουλειά.
Βρήκαμε όμως εντάξει..
Όσο για την γυναίκα μου,πήρε τα παιδιά και έφυγε.
Εγώ τραγουδούσα το "Ι'm a lonely boy" κάθε τετάρτη,
στο ρεπό μου,μέχρι που το ξεπέρασα.
Ξαναπαντρεύτηκα και ξαναχώρισα άλλες δυο φορές.
Μ'αρέσουν οι τελετές γι'αυτό παντρεύομαι τόσο συχνά.
Προτιμώ τις συναυλίες αλλά στο Ηράκλειο δεν γίνονται πολλές.
Προτιμώ τις συναυλίες αλλά στο Ηράκλειο δεν γίνονται πολλές.
Έχω τέσσερα παιδιά και δύο κορίτσια.
Στην δουλειά δεν ξέρουν τίποτα.
Το howlin' for you είναι #κομματάρα!
Ευλογημένοι όσοι το στέλνουν σε μήνυμα ή
το ποστάρουν στο blog τους.
Ο Θεός να μας δίνει φώτιση και λεφτά.
Καλό σαββατοκύριακο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου