Δυστοπικό Μάντρα

Η ζωή μου είναι ένα σύνολο από ψευδαισθήσεις, ανακατατάξεις, οπισθοχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Με λίγα λόγια η ζωή μου είναι σκατά.

Ψυχαναγκάζομαι κάνωντας οτιδήποτε ή κάνω τα πάντα ψυχαναγκαστικά.

Είμαι 29 χρονών και αισθάνομαι 69.

Έχω να γαμήσω κανονικό μουνί σχεδόν δύο χρόνια.

Επίσης δεν πολυγουστάρω την κοινωνία αλλά με θλίβει που την έχω ανάγκη για να επιβιώνω.

Δεν γουστάρω τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι κάνουν τις αιμμοροΐδες μου να σκάνε σαν

Πυροτεχνήματα μέσα στη νύχτα.

Τα πρωινά είναι κόλαση και οι νύχτες λιγάκι πιο γλυκές.

Κάθομαι στην πολυθρόνα μου με τις μπύρες μου, τη ρακή μου και τα στριφτά μου τσιγάρα

Κοιτάζωντας ηδονικά τον τοίχο, σκεφτόμενος

Πότε θα φιλοτιμηθούν να μου απονείμουν

Το νόμπελ λογοτεχνίας.

Αυτοί οι μαλάκες οι Σουηδοί.

Έχω μια φράση που επαναλαμβάνω 458 φορές κάθε μέρα

Σαν προσευχή ή σαν κατάρα προς τον κόσμο,

Και αμέσως μεταμορφώνομαι σε Βούδα,

Μέσα στα μετάξια και τα χαϊμαλιά,

Σοφός, χοντρός και με μεγάλες αυτούκλες

Καθισμένος στην κορυφή της μιζέριας μου,

Μοναδικός, ανίκητος, απερίγραπτος και άσχημος,

Σερνάμενος με την κοιλιά μέχρι τη νιρβάνα μου,

Επαναλαμβάνοντας το δυστοπικό μου μάντρα:

«Δεν γαμιέται».

Tweet