18.9.12


Σημειώσεις Ταξειδιών
Στάσιμες Στιγμές Παράδοσης

Τακ, τακ, τακ, το χέρι να χτυπάει το άλλο χέρι, εκεί που αποφάσισε το κουνούπι να ψάξει για αίμα. «Φύγε ρε συ πρήξιμο!». Ξαπλώνει στην αιώρα αγκαλιά με μια γάτα –πάντα βρίσκεται διαθέσιμη στην Κρήτη μια γάτα για αγκαλίτσες- και σκοτώνει κουνούπια. Τι είναι καλύτερο, να διώχνεις τις μύγες το μεσημέρι ή να σε τσιμπολογάνε, λες και είσαι ψωμί ρε παιδί μου, τα κουνούπια το σούρουπο;

Κάθεται στην αυλή και δεν κουνιέται φύλλο, ο ανεμιστήρας γυρίζει μόνο και μόνο για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ελαφριάς αύρας. Ραστώνη. Υπνηλία. Είναι η Κύπρος τον Αύγουστο. Ούτε που έχει κανείς όρεξη να βουτήξει στη θάλασσα. Καλύτερα να κάθεται ακίνητη στην καρέκλα, να λαγοκοιμάται, να μη σκέφτεται, μόνο να νιώθει τη ζέστη ν’αγκαλιάζει το κορμί της σφιχτά, παρέα με τη νύστα.

Διαβάζει, ένα έτσι δύσκολο μυθιστόρημα, μονόλογο καλύτερα να το ονομάσω, σ’ ένα αθηναϊκό τσιμεντένιο παγκάκι, σε μια σκιερή γωνιά του πεζόδρομου πίσω από την Ασκληπιού. Δέχεται επίθεση από κουνούπια και μύγες και όταν φυσάει το «ελαφρύ αεράκι» της έρχεται μια μυρωδιά από σκυλίσια κακά, ή σκατά όπως πολλοί προτιμούν να τα ονομάζουν, που μάλλον κάπου βρίσκονται κρυμμένα πίσω από τις αγγελικές. Ε, που να παραδοθείς... Σηκώνεται και αρχίζει να περπατά αργά αργά προς του Γκύζη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου