Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΛΟΥΤΟ

Σήμερα έχασα τον σκύλο μου τον Πλούτο.
Ο Πλούτο ήταν η συντροφιά μου για 14 χρόνια και η απώλεια του είναι κάτι παραπάνω απο μεγάλη,θα έλεγα πως είναι τεράστια άλλα ούτε αυτό δεν φτάνει για να περιγράψει το μέγεθος της απώλειας.
Τον Πλούτο τον είχα βρεί μια Κυριακή πριν απο 14 χρόνια όπως προείπα στο γήπεδο του Ατσαλένιου που είχα πάει για να παρακολουθήσω το ντέρμπυ Ατσαλένιος-Ηρόδοτος.Το μάτς ήταν φωτιά καθώς το μίσος μεταξύ των δύο ομάδων ήταν εκείνη την εποχή στη κορυφωσή του και το γήπεδο ήταν γεμάτο απο νωρίς.
Εγώ είχα πάει μόνος μου ως συνήθως καθώς κανεις δεν με ακολουθούσε για να δεί παιχνίδι Δ' κατηγορίας.
Όχι οτι εγώ τρελαινόμουν και δεν έχανα ματς αλλά με τους μπουντρουμιανούς(όπως μας άρεσε να λέμε τους Αλικαρνασώτες οπαδούς του Ηροδότου)πήγαινα πάντα.Είχε πολύ γέλιο.
Εκείνη τη μέρα ο Ατσαλένιος έπαιξε μπαλάρα,είχε πάρει και ένα παιχταρά απο το Καμερούν τον Τιαματoύ Πλούτο ο οποίος σκόραρε   τα τρία απο τα τέσσερα γκόλ της ομαδάρας μας.Οι μπουντρουμιανοί το μόνο που κατάφεραν ήταν να βάλουν ένα γκόλ στις καθυστερήσεις.Το γκόλ της τιμής.4-1.
Βγαίνοντας απο το γήπεδο πανευτυχής απο το χορταστικό θέαμα που μόλις είχα δεί,σταμάτησα λίγο παρακάτω για να βρώ τα τσιγάρα μου και να ανάψω ένα πριν μπώ στο αμάξι.Στο αμάξι δεν κάπνιζα.
Τότε τον είδα.Ήταν το πιό όμορφο σκυλάκι.Μαύρο,μπάσταρδο με φουντωτό τρίχωμα.Μου θύμισε λίγο τον επιθετικό του Ατσαλένιου τον Τιαματού Πλούτο.Πήγα δίπλα του και το χάιδεψα στο κεφάλι,έδειχνε να το απολαμβάνει και έκλεινε τα μάτια του ενώ παράλληλα έγλυφε τα δαχτυλά μου.
Δέν χρειάστηκα πολύ χρόνο για να αποφασίσω ότι θα τον κρατήσω για να γίνει ο φυλακάς μου και ο φίλος μου.
Σκέφτηκα να τον ονομάσω Πλούτο που εκείνη τη μέρα είχε την τιμητική του.Τον κοίταξα και του είπα :"Πού'σαι ρε Πλούτο;"
"Γαβ!"Είπε ο σκυλάκος.
Αυτό είναι.Έκλεισε.Πλουτο.
Η επιλογή του ονόματος όσο καλή και αν μου φαινόταν την ημέρα που τον βρήκα,εν τέλει μου βγήκε ξυνή γιατί όποτε τον πήγαινα βόλτα όλο και κάποιος βρισκόταν να  με ρωτήσει πως λένε τον σκύλο μου και όταν τους απαντούσα πως τον λένε Πλούτο η αντίδραση ήταν πάντα η ίδια "δηλαδή εσύ είσαι ο Μίκυ;" Μου έλεγαν.
"Οχι γαμώτο,δεν είμαι ο Μίκυ,τον σκύλο μου τον λένε Πλούτο απο τον Καμερουνέζο γκολτζή του Ατσαλένιου και όχι απο το γαμώσκυλο του Μίκυ που δεν έχει καμμία σχέση με το αγόρι μου".Αυτό ήθελα να τους πώ αλλά δεν τους το έλεγα,έγνεφα απλά καταφατικά με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μου για να αποφεύγω τις πολλές κουβέντες."Ναί,είμαι ο Μίκυ και αυτός είναι ο σκύλος μου ο Πλούτο.Είμαστε και οι δύο καθυστερημένοι". 
Τον Πλούτο τον είχα σαν γιό μου,σαν να ήμουν σκύλος σε κάποια φάση της ζωής μου και να γκάστρωσα μια άλλη σκύλα και να μου χαρισε τον Πλούτο.
Όλες αυτές οι μέρες που γυρνούσα στο σπίτι κουρασμένος απο τη δουλειά,ζαλισμένος απο τις έννοιες,άνοιγα την πόρτα και αυτός ήταν εκεί,να χοροπηδάει απο τη χαρά του που με βλέπει και 'γώ να τον αγκαλιάζω και να τον φιλώ στα μάτια.Σαν στοργικός πατέρας και ύστερα να γεμίζω το μπολ του ξηρά τροφή.
Ο Πλούτο ήταν η αιτία που γνώρισα και την Δανάη.Τη γυναίκα της ζωής μου.Η οποία με χώρισε βέβαια μετά απο τρία χρόνια σχέσης.Η μεγαλύτερη σχέση μου.Η μοναδική στην ουσία.
Θυμάμαι μία φορά που είχα νευριάσει μαζί του,ήταν η μοναδική φορά που απο τα νεύρα μου του έπαιξα μια δυνατή ξυλιά στο κώλο.Ήταν Χριστούγεννα και ο θείος μου ο Πάρης θα κατέβαινε στο Ηράκλειο για διακοπές απο την Ολλανδία που έμενε με την οικογενειά του πολλά χρόνια.Κάπως το είχε φέρει η κουβέντα την τελευταία φορά που είχα μιλήσει μαζί του στο τηλέφωνο και είχαμε συμφωνήσει να μου κρατάει μια σακούλα με παραισθησιογόνα μανιτάρια για να τα φάω εγώ,να δώσω και στους φίλους μου.Ο Πάρης όταν ήρθε απο Ολλανδία όντως κρατούσε τα μανιτάρια τα οποία εγώ ακούμπησα στο τραπέζι και τα ξέχασα εκεί.Μετά απο λίγο φύγαμε για να πάμε στη Γκουέρνικα και όταν γύρισα αργά το βράδυ σπίτι διαπίστωσα πως ο Πλούτο είχε φάει τα μανιτάρια μου.Για μια στιγμή φρίκαρα τελείως και φώναζα στον Πλούτο:"Σ'έχω κλωτσήσει εγώ ποτέ την ώρα που χέζεις!;Έχω φάει ποτέ τη τροφή σου!;Εσύ γιατί με γαμάς έτσι!;"
Μετά τα πρώτα λεπτά του θυμού ηρέμησα κάπως και παρατήρησα πως ο Πλούτο δε ήταν και  πολύ καλά.Είχε κάτσει σε μια γωνία και δεν αντιδρούσε σχεδόν καθόλου.Πήγα για ύπνο με μία ανησυχία που μου έκαιγε το μυαλό.Την επόμενη μέρα πήγα τον Πλούτο στον κτηνίατρο,άν και δυσκολέυτηκα λίγο να του εξηγήσω τι είχε συμβεί,εκείνος ήταν πολύ καθησυχαστικός και μου είπε πως πρόκειται για μια απλή τροφική δηλητηρίαση και οτι θα του περάσει πιο γρήγορα αν του δώσω να πιεί γάλα.
Έτσι και έγινε και σύντομα ο Πλούτο ζωήρεψε και πάλι.
Μετά απο αυτό το σκηνικό δεν ξαναζήτησα μανιτάρια απο τον θείο μου.
Πρόσεχα ακόμα και πού αφήνω το χόρτο μου.
Βέβαια αν ήθελε ο Πλούτο να το βρεί,το έβρισκε.

                            
                            ο σκύλος μου ο Πλούτο.    

Tweet