ορίστε λοιπόν κάτι από το αραχνιασμένο μου αρχείο...

  «Δεν χρειάζεται να μπαίνεις στον κόπο. Μόλις φτάσουμε στον Πειραιά οι δρόμοι μας χωρίζουν. Έχω δουλειές να κάνω» είπα και θυμήθηκα πως στην τσέπη μου είχα μόνο διακόσια ευρώ και όντως χρειαζόμουν καινούρια ρούχα. Είχα μία ακατανίκητη τάση να καταστρέφω τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Ίσως να γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Έπρεπε να είχα γεννηθεί στην εποχή των παγετώνων ή των δεινοσαύρων και να περιτριγύριζα τους κάμπους με την πούτσα έξω, ένα ρόπαλο στο χέρι και το αεράκι να μου γαργαλάει τα αρχίδια καθώς θα κυνηγούσα αρκούδες και βροντόσαυρους.

   Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω στη Λυών αεροπλανικώς με διακόσια ευρώ. Κάτι έπρεπε να κάνω.

    «Θέλω να έρθω μαζί σου» μου λέει με σοβαρό ύφος η Δήμητρα. Ήταν τόσο σοβαρή που για μια στιγμή σταμάτησε να χτενίζει το σκύλο και ο σκύλος άρχισε να γαβγίζει.

    «Εκεί που θα πάω δεν θέλεις να έρθεις πίστεψε με».

    «Και που είναι αυτό δηλαδή;».

    «Στη Λυών. Αλλά δεν θα πάω για διακοπές».

    «Μια χαρά, πάντα ήθελα να δω την Γαλλία» μου λέει με χαμόγελο η Δήμητρα.

    «Δουλειά δεν έχεις κοπέλα μου;» την ρωτάω αγανακτισμένος.

    «Όχι. Ο πατέρας μου είναι φραγκάτος και εγώ υπάρχω για να του τρώω τα λεφτά. Έχεις πρόβλημα;».

    «Κανένα. Αρκεί να μην σε έχω στα πόδια μου».

    «Λοιπόν θα κάνουμε μια συμφωνία, όλα τα έξοδα δικά μου αρκεί να με αφήσεις να έρθω μαζί σου» μου ανακοινώνει η Δήμητρα και ο σκύλος γάβγισε και άρχισε να μου γλύφει τον καβάλο του παντελονιού μου.

   «Κοίτα, εκεί που θα πάμε θα είναι πολύ γάμησε τα και μπορεί να πέσουν και πιστολιές. Μπορεί να πεθάνουμε και εσύ κι εγώ και ο σκύλος σου» της λέω.

    «Γουστάρω!».

    Η τύπα ήταν για δέσιμο αλλά δέχτηκα να την πάρω μαζί μου και αυτήν και το σκύλο της μιας και δεν είχα φράγκο και στην τελική δεν με χαλούσε να έχω δίπλα μου μια όμορφη γυναίκα που θα πλήρωνε τα πάντα για μένα. Ήθελα να την ρωτήσω γιατί, αφού ήταν τόσο φραγκάτη όσο έλεγε, δεν είχε πάρει μία λουξ καμπίνα, μόνο καθόταν και ταλαιπωριόταν με όλους τους άλλους μαλάκες στο κατάστρωμα.

    «Τι ακριβώς θα κάνουμε στη Λυών κύριε Κώστα Κοβαλένκο;» με ρωτάει με αστεία διάθεση η Δήμητρα.

    «Πάμε να βρούμε τη Λέτα».

    «Ποια Λέτα;» με ρωτάει.

    «Την Ομελέτα».

Tweet