20.11.12

ορίστε λοιπόν κάτι από το αραχνιασμένο μου αρχείο #2 



 [...] Σύρθηκα μέχρι την κοντινότερη πιάτσα ταξί. Η βροχή είχε ηρεμήσει λίγο και τώρα μόνο κάτι αρρωστημένες ψιχάλες πέφτανε από ψηλά. Θυμίζανε όμως κινέζικο βασανιστήριο. Το αίμα από το κομμένο μου δάχτυλο κυλούσε στο πουκάμισο και στο παντελόνι που ήταν όλα ήδη μούσκεμα από τη βροχή.
   Η νύχτα αυτή ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της καριέρας μου σαν ανθρώπινο πλάσμα.
   Ευτυχώς τα σάρκινα μέλη και το μυαλό είχαν όλα μουδιάσει κάτω από το βάρος του σοκ κι ο πολύς πόνος ήταν ακόμη κρυμμένος. Θα ερχόταν όμως από στιγμή σε στιγμή, απλώς μου έδινε μερικά λεπτά περιθώριο, παίζοντας κρυφτούλι με τα νεύρα και προετοιμάζοντας με για το μεγάλο κύμα του.
   Ήμουν μέσα σε μία μαύρη, βαθειά λίμνη. Τα νερά ήταν άγνωστα.
   Έπρεπε να κολυμπήσω όμως, αλλιώς θα πνιγόμουν, ακόμη κι αν δεν ήξερα τι βρίσκεται μέσα σε τόσο εχθρικά νερά. Κουνούσα τα χέρια και τα πόδια μου μηχανικά, σαν μαριονέτα.
   Πεινασμένα σκυλόψαρα καραδοκούσαν και τεράστιες ρουφήχτρες χορεύανε δίπλα μου.
   Ένας ταρίφας σταμάτησε μπροστά μου κάπου στην Ακαδημίας. Έκανα σήμα με το καλό, αριστερό μου χέρι αλλά όταν μπήκα μέσα και είδε σε τι χάλι βρισκόμουν ήταν έτοιμος να γκαζώσει και να φύγει, αφήνοντας με πάλι στην άσφαλτο, αιμόφυρτο.
   Πρόλαβα και έκλεισα τη πόρτα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει.
   Δεν είναι εύκολο να βρεις ταξί αυτή την ώρα και με αυτή τη φάτσα που κυκλοφορώ.
   «Πρόσεξε μη μου λερώσεις τα καθίσματα».
   «Κανένα πρόβλημα».
   «Τι έπαθες εσύ; Σε πάτησε καμιά μπουλντόζα;»
   «Καλά είμαι».
   Είπα του ταρίφα να με πάει σπίτι. Πουλχερίας 106. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω αν δεν είχα μπει στο ταξί. Το νοσοκομείο σε αυτή τη φάση είναι μια πολυτέλεια. Δεν έχω φράγκα μαζί μου και οι γιατροί θα είναι πιο φρικαρισμένοι από μένα οπότε διαγράφουμε την περίπτωση κανονικής νοσηλείας. Έτσι κι αλλιώς το δάχτυλο έκανε φτερά και το αίμα έχει σταματήσει.
   Ο πούστης ο Όλι, το έκοψε από τη ρίζα.
   Ο μικρός, εννιαδάχτυλος Κωστάκης Κοβαλένκο σε νέες περιπέτειες.
   Ξαφνικά έχω την τάση να πηδήξω από το ταξί εν κινήσει μπας και φιλοτιμηθεί να με πατήσει καμιά νταλίκα.
   Γιατί να είναι όλα τόσο για τον πούτσο;
   Στην υπόγα της Πουλχερίας, αυτό το πράγμα που αποκαλώ σπιτικό, χτύπησα δύο Lonarid (είχα καβατζωμένο ένα κουτί για τις δύσκολες μέρες που ήξερα πως τελικά θα ερχόντουσαν) μπας και καταφέρω να κοιμηθώ.
   Ο πόνος ξεκίνησε να κάνει το δικό του πάρτυ χωρίς να με ρωτήσει.
   Ρούφηξα και τρεις γουλιές από ένα μισογεμάτο Cutty Sark για να πάνε κάτω τα χάπια.
   Η ώρα είναι τρεις και μισή τη νύχτα. Κατά τις εφτά θα τηλεφωνούσα στο Κτηνίατρο.[...]
  



3 σχόλια:

  1. δείγμα από τη νουβέλα "οι σημαίες δεν ανεμίζουν τη νύχτα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μισογεμάτο cutty..shark!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. xristo misogemato etsi..vlepis pos piso apo ti maurila iparhi ke mia nota aisiodoxias....ntaxi to diorthosa to shark :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή