13.2.13




Κάψιμο


Περπατάω μέρα μεσημέρι μέσα στο λιόφυτο
Με κάτι παλιά άρβυλα του στρατού ξεπατωμένα,
Και καίω κάτι κλαδιά ελιάς,
Κάπου στη μέση της Κρήτης, στη Μεσαρά.
Σε μία μεγάλη φωτιά στη μέση ένος γειτονικού χωραφιού
Που πριν από μία εβδομάδα
Τα σωθικά του ήταν
Γεμάτα πατάτες.
Κάθομαι και κάνω ένα τσιγάρο κάτω από μία ελιά.
Το αλυσοπρίονο ακούγεται από μακριά.
Οι φλόγες γλείφουν τα φύλλα της διπλανής ελιάς και
Τα τσουρουφλίζουν.
«Αυτά θα κάνουν καιρό να βγάλουν καρπό»
Μου λέει κάποιος.
Κλαδεύουν ελιές και εγώ
Τις καίω, τα κλαδιά που πέφτουν δηλαδή.
Τραβάω ένα ασήμαντο βιντεάκι
Με το κινητό μου, τη φωτιά που καίει
Και τον ήχο των κλαδιών κόντρα στον άνεμο
Που ενδίδουν
Στην αμεσότητα και τη δύναμη της φωτιάς,
Που γεννιέται από αυτά τα ίδια τα κλαδιά.
Τα ίδια τα κλαδιά γεννάνε την καταστροφή τους.
Δεν ξέρω αν είναι έτσι ακριβώς, μαλακίες.
Σκέφτομαι βλακείες.
Θέλω να θυμάμαι αυτή τη στιγμή.
Μετά λέω πως ίσως το βιντεάκι το χρησιμοποιήσω σε
Κάποια μικρού μήκους ταινία
Που μπορεί να φτιάξω.
Μετά θυμάμαι
Πως ο κινηματογράφος
Δεν με ενθουσιάζει και πάρα πολύ.
Μετά συνειδητοποιώ πως
Και η πραγματική ζωή δεν με ενθουσιάζει ιδιαιτέρως.
Πηγαίνω πίσω και παίρνω μερικά ακόμα κλαδιά
Για κάψιμο.
Βάζω κάτω τα χοντράδια και πάνω τα ψιλά
Και τα σέρνω στις ξινίδες.
Ο καπνός από την φωτιά μπαίνει
Στα ρουθούνια μου
Γιατί φυσάει σήμερα πολύ,
Και μου πνίγει τις αμφιβολίες,
Είναι σίγουρο πως δεν ξέρω τι μου γίνεται
Και πως οι σκέψεις είναι στάχτη,
Είναι ότι αφήνει πίσω της η φωτιά.
H φωτιά είναι ζωή αλλά και θάνατος μαζί,
Αναλόγως από ποια πλευρά την κοιτάς και πόσο την νιώθεις.



IMG 0647 from Stelios Papagrigoriou on Vimeo.


μπλογκάρα
τουίτερίδι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου